وبلاگ مدرسه علمیه حضرت معصومه(س) سی سخت

تقدیم به بانوی صبر و استقامت،حضرت زینب(س)

ای زینب! ای که بی تو حقیقت زبان نداشت
خون آبرو، محبّت و ایثار، جان نداشت
بی تو حیا به خاک زمین دفن گشته بود
بی تو شرف ستاره به هفت آسمان نداشت
در باغ وحی بین دو ریحانه رسول
رعناتر از تو فاطمه سرو روان نداشت
تو عاشقی چو یوسف زهرا نداشتی
او چون تو عاشقی به تمام جهان نداشت
بی تو شکوفه های شهادت فسرده بود
بی تو ریاضِ عشق و وفا باغبان نداشت
آگاه بود عشق، که بی تو غریب بود
اقرار داشت صبر، که بی تو توان نداشت
در پهندشت حادثه، با وسعت زمان
دنیا سراغ چون تو زنی قهرمان نداشت
تاریخ صابران جهان جانگدازتر
از قصّه صبوری تو داستان نداشت
هفتاد داغ بر جگرت بود و باز خصم
تنها نه از سخن، ز سکوتت امان نداشت
گر پای صبر و همّت تو درمیان نبود
اسلام جز به گوشه عزلت مکان نداشت
کاخ ستم به خطبه توگشت زیر و رو
تابی به پیش قلّه آتش فشان نداشت
این غم کجا بَرَم که گل دامن رسول
آبی به غیر اشک غم باغبان نداشت
شبها گرسنه خفت و نماز نشسته خواند
سهم غذاش داد به طفلی که نان نداشت
او دخت مادریست که از جور دشمنان
حتّی کنار خانه خود هم امان نداشت
روزی به زیر سایه پیغمبر خدای
روزی به جز سر شهدا سایه بان نداشت
زینب اگر نبود، شجاعت به گور بود
زینب اگر نبود، شهامت روان نداشت
زینب اگر نبود، وفا سرشکسته بود
زینب اگر نبود، تن عشق جان نداشت
زینب اگر کمر به اسارت نبسته بود
آزادی این چنین، شرف جاودان نداشت
زینب اگر نبود پس از کشتن حسین
گلدسته صفا به صدای اذان نداشت
“میثم” هماره تا که به لب داشت صحبتی
حرفی بجز مناقب این خاندان نداشت
                                              

شاعر:غلامرضا سازگار

یا زینب کبری(س)

کنج حیاط خانه ی خود، بین بسترش
بانو رسیده بود به ساعات آخرش
 خیره به گوشه ای شده بود و یکی یکی
رد می شدند خاطره ها از برابرش 
 خورشیدوار، در تب گرمای شهر شام
می سوخت آسمان ز نفسهای آخرش 
 همراه هر نفس زدنش، آه می کشید
آن کهنه یادگاری خونین دلبرش 
 هر روز، روضه داشت؛ حسینیه ی دلش
این مدّتی که بود بدون برادرش 
 یک سال و نیم میل تبسّم نکرده بود
از خنده رو گرفت، لب روضه پرورَش 
 یک سال و نیم با عطش آن کویر سُرخ
دریای اشک بود دو تا دیده ی تَرَش
 یک سال و نیم بود که او آب رفته بود
یعنی که بیشتر شده بود عین مادرش 
 وقت سفر چقدر غریبانه پر کشید
مثل حسین سرور و سالار بی سرش

شاعر: محمد قاسمی

امشب شب ولادت مولای ما علی است
سلطان دين و دل، شه ارض و سماء علی است

با گوش دل شنو که به يمن قدوم او
تسبيح اهل هر دو جهان ذکر يا علی است
 
دريای علم و معرفت و عشق و بندگی
سرچشمه کرامت بی منتها علی است

سالار صحنه های نبرد و امير حق
آموزگار واقعه نينوا علی است

ای آنکه دل شکسته ای از جور روزگار
بر هر بلا و رنج و مصيبت دوا علی است

زين در کجا روی که نيابی به هيچ روی
بهتر از آن سرای که صاحب سرا علی است

دست نيازت ار ز سر صدق شد بلند
آن کس که بی دريغ نمايد روا علی است

ای مدعی تو غره به طاعات خويش و من
دارم اميد آنکه شفيع همه علی است

منبع: وبلاگ عشق جاودان