وبلاگ مدرسه علمیه حضرت معصومه(س) سی سخت

علیست مرغ حق و کعبه آشیانۀ اوست
حریم عشق پر از دلنشین ترانه اوست

پس از گذشت زمانها هنوز گوش بشر
بنغمه های دل انگیز و عاشقانه اوست

زلال چشمه زمزم کجا و اشگ علی
صفای این حرم از گریۀ شبانه اوست

علیست محرم اسرار رب بی همتا
کلید دار عطابخش هر خزانۀ اوست

بهشت ماحضر سفرۀ عطای علیست
جحیم سوزش یک ضرب تازیانۀ اوست

وسیلۀ کرم ذات حق یدالله است
خدای هر چه ببخشد علی بهانه اوست

علی به پلۀ آخر رسید در ایمان
نبی سراست و علی پا تا بشانۀ اوست

علی است خانه یکی با خدای بی همتا
درون بیت خدا زادگاه وخانه اوست

علی است فرد نمودار خلقت کامل
که عقل در عجب از خالق یگانه اوست

مقام صید علی برتر از تفکر ماست
چو بی نظیر بعالم غم زمانۀ اوست

تو صید شیرخدا بین که روبهی مکار
بقصد کشتن زهرا در آستانۀ اوست

منبع: سایت سرپوش

همین بس است که دردانه ی پدر بودی

دوام نسل پدر بودی و پسر بودی

درخت نخل ولایت فقط تو را کم داشت

برای نخل ولا بهترین ثمر بودی

اگر چه در پر قوی رضا بزرگ شدی

زبانزد همگان در دل و جگر بودی

خدا به نام شما زد جواد بودن را

ز هر که هست به مادر شبیه تر بودی

خدا نخواست فدایی مادرت بشوی

که حکمت است پس هر نبود و هر بودی

برای دین به جوانیت اکتفا کردی

تمام عمر کمت در دل خطر بودی

خدا مگر که بداند چه محشری می شد

به عمر نوح اگر منشاء اثر بودی

مسیر باد به امر تو شد جنوب-شمال

مدینه تا به خراسان که در سفر بودی

اگر چه تلخ تر از زهر بود دور و برت

به نام خویش به کام همه شکر بودی

به کوری همه ی چشمهای شور عرب

همین بس است که دردانه ی پدر بودی

شاعر: مظاهر كثيري نژاد

ناله ها پرده ی راز جگرش را بردند

گریه ها باز وقار بصرش را بردند

مرد تبعید نباید که بلرزد بدنش

به گمانم که ستون سفرش را بردند

کم کسی نیست، امام است ولیکن تنها

مشرکین، خیل صحابیِ درش را بردند

سامره خاک فقط داشت که ریزد به سرش

عده ای آبروی بوم و برش را بردند

جای یاری، کفنش کرد همین شهر غریب

مثل آن وقت که جدّ و پدرش را بردند

به شفاعت نظری داشت ولیکن با شرط

صوفیان جمله ی شرط و اگرش را بردند

برگ ریزان طرب بود که بر گوش خزان

خبر جرأت نقاش ترش را بردند

حیف از آن فکر بلندی که لحد جایش شد

مرد طرّاح زیارات، سرش را بردند

زینبی داشت اگر، امر به معجر می کرد

چون مقامات خُذینی جگرش را بردند

نفس آخر او نیمه برون آمده بود

که به صدّیقه، ملائک خبرش را بردند

شاعر:محمد سهرابی