سالروز شهادت شهيد اهل قلم،سيد مرتضي آويني
بیستم فروردین 1372 یادآور عروج سید شهیدان اهل قلم و هنرمند فرزانه حاج سید مرتضی آوینی نویسنده ی توانا، راوی با صفای روایت فتح، سردبیر مجله ی ادبی و هنری سوره و مسؤول واحد تلویزیونی حوزه ی هنری می باشد.
شهید آوینی كه همراه یك گروه فیلمبردار جهت ساخت مجموعه ی جدیدی از روایت فتح به یكی از مناطق عملیاتی هشت سال دفاع مقدس عزیمت كرده بود، در حین بررسی منطقه و تحقیق پیرامون هشت سال دفاع مقدس به همراه مهندس محمد سعید یزدان پرست با مین برخورد كرد و به شهادت رسید.
شهید آوینی دو روز قبل از عزیمت به منطقه ی فكه، در پاسخ به این سؤال كه به كدام منطقه می روی گفته بود:
«می دانی به كجا می روم، به فكه، همان جایی كه رزمندگان ما با چشم خود تحویل نفوس شهدا توسط فرشتگان را مشاهده می كردند.»
پس از شهادت این بزرگوار، مقام معظم رهبری از ایشان به عنوان «سید شهیدان اهل قلم» تجلیل كردند.
سال روز شهادت هنرمند متعهد انقلاب اسلامی و دل سوخته ی جبهه های حق علیه باطل و بیانگر حقایق و رشادت ها و شجاعت های رزمندگان اسلام، بنا به پیشنهاد شاعران، نویسندگان و هنرمندان حوزه ی هنری سازمان تبلیغات اسلامی به مقام معظم رهبری، «روز هنر انقلاب اسلامی» نامگذاری شد .
شهید بزرگوار سید مرتضی آوینی در سال 1326 شمسی در شهر ری دیده به جهان گشود. بعد از گذراندن تحصیلات مقدماتی و اخذ دیپلم، موفق به گرفتن فوق لیسانس معماری از دانشكده ی هنرهای زیبای دانشگاه تهران شده و قبل از انقلاب شكوهمند اسلامی، در زمینه ی ادبیات مطالعاتی انجام داد.
بعد از پیروزی انقلاب و تشكیل جهاد سازندگی به فرمان امام خمینی قدس سره، در سال 1358 به فعالیت در جهاد سازندگی مشغول شد و جهت مرتفع ساختن مشكلات روستاییان به روستاها عزیمت كرد؛ اما از مشاهده ی ظلم و ستمی كه به این قشر از جامعه از طرف رژیم سابق وارد شده بود، بنا به ضرورت به سوی فیلم سازی برای جهاد سازندگی كشانده شد و اولین كار خود را در مجموعه ی تلویزیونیِ «خان گَزیده ها» كه در ارتباط با غائله خسرو قشقایی بود، به تصویر كشاند. سال بعد به عنوان نماینده ی جهاد سازندگی به گروه تلویزیونی جهاد پیوست و مجموعه ی فیلم های «روایت فتح» را كه خلقتی زیبا از هنر به یاد ماندنی رزمندگان اسلام بود، به یادگار گذاشت. شهید هنرمند بیش از صد فیلم مستند را تدوین و كارگردانی كرد. (یك قسمت از سیل خوزستان، قسمتی از مزد جهاد شهادت، یك قسمت از فراق یار، یك قسمت از دیار فراموش شده ی بشاگرد و هفتاد قسمت روایت فتح.)
شهید آوینی از سال 1367 تا پایان جنگ به فعالیت در حوزه ی هنری پرداخت و تا سال 1370 علاوه بر سر دبیری ماهنامه ی سوره و نشریات وابسته ی به آن، مسؤولیت واحد تلویزیونی را نیز به عهده داشت.
كتاب آیینه ی جادوی او (حاوی مجموعه مقالات سینمایی) نشان داد كه بر خلاف بسیاری از مدعیان، حرف های اساسی و جهان بینی و نگرشی قوام یافته و سامان مند نسبت به سینما دارد.
شهید آوینی از سال 1371 با تأكید مقام معظم رهبری فعالیت دوباره ای را در جهت ساختِ سری جدید روایت فتح آغاز كرد و همزمان با فعالیت گروه های تفحص جهت كشف و شناسایی پیكرهای شهیدان، تصاویر جدید «روایت فتح» را جهت بازگویی حقانیت این شهیدان و بیان مظلومیت آن ها ضبط كرد و سرانجام نیز در 20 فروردین 1372 در همین مسیر به شهادت نایل شد و در جوار شهیدانی كه سال ها در فراقشان، برایشان مرثیه می خواند و در وصلشان لحظه شماری می كرد، آرمید. شهید آوینی به جوار مولایش حسین« علیه السلام» و ولی امرش امام خمینی« قدس سره» پیوست تا راه و رسم شهادت را بسته نپنداریم. پیكر پاك شهید در 22 فروردین با حضور مقام معظم رهبری و گروهی از مسؤولان كشور و هنرمندان متعهد تشییع شد و در گلزار شهدای بهشت زهرا علیه السلام به خاك سپرده شد.
آثار شهید
از آثار شهید آوینی مجموعه ی مقالات سینمایی با نام آیینه ی جادو، كتاب آغازی بر یك پایان، كتاب فتح خون و كتاب مجموعه ی مقالات فرهنگ و هنر، مقاله ی شرح نور در تفسیر غزلیات امام خمینی قدس سره را می توان نام برد.
دیدگاه های شهیدشهید آوینی، غرب را به عنوان یك كلّیت، تجسم ظهور تاریخی شیطان می دانست و به ویژه درباره ی غربِ پس از رنسانس، معتقد بود كه با غلبه ی اومانیسم و خود بنیادی، جهالت و طغیان بشر غربی به نهایت رسیده و همین به نهایت رسیدن طغیان و خود بنیادی، زمان توبه را نزدیك كرده است.شهید آوینی عصر كنونی را عصر توبه بشریت می نامید و ظهور انقلاب دینی را تجسم این توبه تاریخی و معنوی می دانست. شهید آوینی مسیر تقدیر تاریخی بشر را متشكل از مراحل زیر می شمرد:
1- هبوط (در مصداق جمعی و تاریخی) 2- طغیان و خودبنیادی 3- توبه (در مصداق جمعی و تاریخی) 4- طلوع عصر معنویت و نجات از خود بنیادی.
شهید آوینی تنها صورت مشروع از حكومت را نظام مبتنی بر ولایت فقیه می دانست:
«ولایت فقیه تنها صورتی است كه می تواند به حكومت اسلام فضیلت بخشد. فقیه انسانی است كه حقیقت دین در وجود او تبین یافته است و قدرت استنباط احكام عملی دین را از سرچشمه های حقیقت كه كتاب و سنت است داراست.»
وی آزادی را برای انسان حق نمی دانست بلكه آزادی را یك تكلیف می دانست:
«آزادی حق انسان نیست بلكه تكلیف اوست در برابر حقیقت و عدالت.
و البته در این گفتار نیز مسامحه ای وجود دارد كه آزادی در حقیقت خویش، مقابله ای با حقیقت و عدالت یا تعهد ندارد و اگر حقیقت آزادی ظهور می یافت، همه ی دعواها از میان بر می خاست. این دعواها از سر جهل نسبت به حقیقت آزادی است كه «حریت» است.
شهید حضور را برتر از حصول می دانست و تقوا را یگانه راه حقیقی كسب معرفت می خواند و حضور دل آگاهانه و متذكرانه را از لوازم تفكر حقیقی می دانست؛ زیرا كه او تفكر را جز به معنای تقرب نمی دانست:
«تفكر حقیقی، همان تفكر حضوری است كه ذكر است و ذكر نیز نه آن چنان است كه به كوشش خود حاصل آید. حضور عین ذكر است و تقرب است و غفلت عین بُعد است.»
آوینی یكی از منتقدان جدی و پیگیر روشنفكری بود. وی پیوسته ابتذال سطحیت و غربزدگی روشنفكری ایرانی را مورد نقادی تند و تیزی قرار می داد. او روشنفكر را كسی می دانست كه تلاش می كند تا احكام و اعتبارات نظری و عملی، تجربی و حسی را كه در چهارچوب عقل، جزوی منقطع از وحی به دست آمده، مبنای تغییر هستی و زندگی آدمیان قرار دهد.«روشنفكر مخالف سنّت ها و دین، و متكی بر بینش فردی خویش از جهان می باشد و احكام عملی زندگی خویش را از علوم تجربی كسب می كند. جامعه ی روشنفكر اصولاً غربگراست و با تفكر غربزده می ا ندیشد و حتی اگر روی به دینداری بیاورد به شدت در معرض التقاط قرار دارد. او به مفهوم ولایت اعتقادی ندارد چرا كه به دموكراسی غربی ایمان آورده است.»
شهید آوینی ترویج التقاط فرهنگی را یكی از اهداف تهاجم فرهنگی می دانست: «تهاجم فرهنگی دشمنان انقلاب متوجه همه ی آن نقاطی است كه انقلاب اسلامی را هویت مستقل بخشیده و آن را به مبارزه با غرب می كشاند. فرهنگ اسلامی انقلاب، ولایت فقیه و عدم رابطه با آمریكا»
سید شهیدان اهل قلم، عاشق پاكباخته ی مقام عظمای ولایت و پیرو راه پیر و مراد خویش حضرت امام خمینی «قدس سره» و مطیع و فرمانبردار مقام معظم رهبری حضرت آیت الله خامنه ای بود.
روحش شاد راهش پر رهرو باد
منبع:تبيان
