وبلاگ مدرسه علمیه حضرت معصومه(س) سی سخت

اعتقاد به مهدی موعود مسئله ای است که در تمام ادیان و مذاهب  مختلف جهان اعم از وثّنیت، کلیمیّت، مسیحیت، مجوسیت، اسلام و غیره مطرح بوده و هست. بدین معنی که در آخرالزمان، مصلحی ظهور خواهد کرد و به جنایتها و خیانتها و تبعیضهای بشر خاتمه خواهد داد.

آری “اعتقاد به مهدی” نه تنها یک باور اسلامی است، که عنوانی میباشد برای خواسته ها و آرزوهای همه انسانهای دردمند و ستمدیده، با کیش و مذاهب گوناگون، و همچنین بازده الهام فطری مردم است و با همه اختلافاتی که در عقیده و مذهب دارند در یافته اند که برای انسانیّت در روی زمین، روز موعودی خواهد بود که با ظهورش هدف نهایی ادیان الهی تحقق یافته و مسیر آن به دنبال رنجی بسیار، همواری و استواری لازم را می یابد. بنابراین مسئله مهدویت با سابقه ای دیرینه ریشه در مذهب دارد.

اگر چه غیر از قرآن مجید، تمامی کتابهای آسمانی دیگر دستخوش تغییر شده اند، لیکن با این وجود، جملاتی از دستبرد دیگران مصون مانده است که در آنها از آمدن مهدی موعود و مصلح جهانی گفتگو شده است و چون این مطلب به صورت پیشگویی و مربوط به آینده است و مضامین آن در قرآن و روایات متواتر وارد شده است، از این رهگذر مسلّم میشود که این عبارتها از منطق وحس سرچشمه گرفته و از دستبرد انسانها در طول تاریخ در امام مانده است.

از جمله روایات متواتری که به ظهور"مهدی موعود” وعده داده، حدیث معروف نبوی است که فرموده:” اگر از عمر دنیا یک روز بیش باقی نمانده باشد، خداوند آن روز را طولانی می کند تا مردی از امّت و خاندان من که نامش نام من است ظاهر شود و زمین را از عدل و داد پر کند چنانکه از ظلم و ستم پر شده باشد".

(پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان، علیرضا رجالی تهرانی)

کودکی ام در بی خبری و بازیهای کودکانه گذشت،مدرسه ای، خانه ای، کوچه ای و بازی گوشی های بچه گانه ای…

آن روزها همه می گفتند کسی می آید، من هم می گفتم آری می آید و می خندیدم، ولی آمدن آنها کجا و آمدن من کجا…

آنها در پی خورشید بودند و من در پی همبازی دوران کودکی.

گفتند کسی می آید…

سالها گذشت و گذشت…

نه خورشید آنها آمد و نه همبازی دوران کودکی من.

بزرگ شدم و نهالی در دلم جوانه زد که میگفت بدون خورشید توان ریشه زدن ندارم، توان روییدن و بارور شدن ندارم، توان…

نگاهم به دلی بود که خانه کوچکی برای نهال زیبا شده و نگاه دیگرم به آسمانی که خورشیدش را گم کرده بود.

اشک در چشمه چشمانم جاری شد و ناگاه فریاد زدم خورشید هستی بخشم کجایی؟کجایی که نهال دلم پژمرده شده و توان ایستادن ندارد، آب نمی خواهد، خاک نمی خواهد، فقط تورا می خواهد، بهانه دست های پر مهر و بی منت تو را میگیرد.

کودکی ام بدون همبازی مهربانی چون تو سپری شد و جوانی ام در انتظار نگاه آسمانی ات.

نهال ها همه پیر شدند و باز هم نیامدی…

باز هم گفتند کسی می آید…

و من بی قرارتر شدم.

به یاد کودکی، به یاد جوانی و به یاد حسرت روزهای بی تو بودن آهی کشیدم از اعماق وجود و آتشی که نهال زیبای دلم را خاکستر کرد و باز هم تو نیامدی…

(ریحانه بهشتی)

با بارانی ترین نگاهم به درگاه ملکوتی تو پناه می جویم و نام های مقدس تو را با ذره ذره وجودم تکرار می کنم…یا نور…یا نور النور…یا منور النور… یا کل النور…

عاشقانه تو را می خوانم و امیدوارم که مرا بی اجابت نگذاری.

وجودم خسته از آزمون های دشوار توست ولی باز هم سپاس.

می گویند صبر کوچک تو چهل سال است وای از روزی که تو بخواهی صبوری کنی و ما بنده های کم طاقت تو نتوانیم دوام بیاوریم…

خدای مهربانم خسته ام…

مددی.